امام صادق (علیه السلام) در پاسخ به پرسش نجاشی «وَ بِمَن آنَس، وَ إِلی مَن استریح، وَ بِمَن أَتِق وَ امَن وَ أَلْجأ اِلَیه فی سرّی: با چه کسی انس و الفت بگیرم، به چه کسی اعتماد کنم، از چه اشخاصی ایمن باشم و به که در رازها و اسرارم پناه ببرم (که را محرم اسرارم قرار دهم؟)» فرمود:

«وَ ایّاکَ و السَّعاة وَ اَهل النَمایم، فَلا یَلزِفنَ بِکَ مِنهُم أحَد، وَ لا یُراکَ اللهُ یَوماً وَ لَیلَة وَ اَنتَ تَقبَل مِِنهُم صرفاً وَ لا عَدلاً فَیَسخَط الله عَلَیک وَ یَهتک سِترک»

البته از آدمیان سخن چین و گزارشگران بر ضد مردم برحذر باش، بکوش تا کسی از آنان با تو ارتباط برقرار نکند، خود را به تو نچسباند و هرگز خدای تعالی روزی یا شبی تو را در این  حال نبیند که از آنان حرف می شنوی و به سخنانشان اعتماد می کنی، آنگاه خدا بر تو خشم کند و آبروی تو را بریزد.

در این پاسخ یک نکته ي اساسی جلب توجه می کند که لازم است مورد توجه فرماندهان عزیز قرار بگیرد و آن این است که معاون و مشاور نباید از افراد سخن چین انتخاب شود.

به طور کلی، معاشرت با گنهکاران، مگر برای اصلاح، زیان آور است و هشدار امام (ع) در مورد مشاورت و معاشرت با سخن چینان به معنی تجویز مشاورت و معاونت سایر گنهکاران نیست. بلکه، نظر به مفسده ي بیشتر آنان دارد. مشورت و معاونت، حق انسان عادل، متقی و زیرک است.

سخن چینی گناه بسیار بزرگی است و اگرچه همه از آن در امان نیستند، ولی مسئولین و فرماندهان بیشتر در معرض این فتنه قرار دارند، زیرا سخن چینان برای رسیدن به اهداف شیطانی خویش بساط فتنه را در دستگاه آنان بیشتر رنگین کرده و می گسترانند. از این رو، در برخی از ارگانهای انقلابی نیز، متاعشان بی مشتری نیست و سعی دارند فضای روحانی و مقدس اماکنی را به فتنه گری آلوده کنند که البته نباید چنین باشد. بر مسئولین و فرماندهان عزیز فرض است که با توجه و درایت کامل دستورالعمل امام صادق علیه السلام، را دقیقاً اجرا کنند و این آفت را از پیکر آن نهادهای روحانی بزدایند.